KORA DRZEW WYBRANYCH DRZEW OBCEGO POCHODZENIA – GATUNKI POWSZECHNIE WYSTĘPUJĄCE

Wytypowałem 12 garnków drzew, które obok drzew rodzimych są często spotykane na terenie naszego kraju. Znalazły się tu m.in gatunki inwazyjne jak czeremcha późna (Prunus serotina), robinia akacjowa (Robinia pseudoacacia), klon jesionolistny (Acer negundo), dąb czerwony (Quercus rubra)  i charakterystyczny, zwłaszcza dla Polski zachodniej bożodrzew gruczołkowaty (Ailanthus altissima), będący również pewną osobliwością zwłaszcza na północnym-wschodzie kraju. Ten ostatni posiada na tyle charakterystyczną korę, że dzięki niej łatwo jest oznaczyć gatunek. Gładka kora z jasnymi prążkami – nie do pomylenia. Najtrudniej jest jednak przy pomocy kory oznaczyć lipy, w śród nich najczęściej spotykanymi gatunkami jest lipa krymska (Tilia xeuchlora) oraz lipa szerokolistna (Tilia tomentosa). Sam rodzaj jest na tyle ciężki, że warto się wspomagać głównie owocami. Z łatwością natomiast oznaczymy platana klonolistnego (Platanus xhispanica  ’Acerifolia’), klona srebrzystego (Acer saccharinum) oraz kasztanowca pospolitego (Aesculus hippocastanum. Pamiętajmy jednak, że gatunki te występują również w odmianach. W przy przypadku kasztanowca pospolitego, należy zwrócić na jego pokrój. Jeśli ten wytwarza kilka równorzędnych przewodników spodziewać się możemy pełnokwiatowej odmiany ’Baumannii’.

 

Charakterystyka kory poszczególnych gatunków:

Dąb czerwony (Quercus rubra) – kora szara, długo gładka z niewyraźnymi jasnymi prążkami, później płytko bruzdowana.

Bożodrzew gruczołkowaty (Ailanthus altissima) – kora gładka z jasnymi, z podłużnymi  wyraźnymi prążkami.

Klon srebrzysty (Acer saccharinum) – kora długo gładka, barwy popielato-szarej u starszych drzew łuszczy się podłużnymi odstającymi płatami.

Klon jesionolistny (Acer negundo) – jasno szaro-kremowa, płytko spękana.

Jesion pensylwański (Fraxinus pennsylvanica) – kora szara, płytko bruzdowana.

Kasztanowiec pospolity (Aesculus hippocastanum) – kora szara, łuszczy się tafelkowato.

Platan klonolistny (Platanus xhispanica  ’Acerifolia’) – kora cynamonowo-szara, silnie łuszcząca się łaciato, odsłaniając wewnętrzne, kremowe, oliwkowe warstwy.

Czeremcha późna (Prunus serotina) – kora brązowa, tarczkowato spękana.

Robinia akacjowa (Robinia pseudoacacia) – kora ciemna, głęboko spękana, z pomarańczowymi przebarwieniami.

Lipa krymska (Tilia xeuchlora) – kora gładka, z drobnymi płytkimi spękaniami.

Lipa srebrzysta (Tilia tomentosa) – kora szara, płytko spękana.

Morwa biała (Morus alba) – kora szaro-żółta, podłużnie spękania.

Dwie podstawowe książki, nie poświęcają wiele uwagi korze wymienionych lip, nie mniej jednak dziwi mnie również ograniczenie opisu kory robinii akacjowej. Żadna z pozycji nie wspomina o pomarańczowych przebarwieniach w korze robinii akacjowej a moim zdaniem jest bardzo charakterystyczna. Na zielono zaznaczyłem własne komentarze odnośnie kory wymienionych gatunków.

Literatura:

  • Seneta W., Dolatowki J. Dendrologia. Wyd. PWN, Warszawa 2011
  • Bugała W. Drzewa i Krzewy. Wyd. PWRiL, Warszawa 2000

2 Comments

Pozostaw odpowiedź Paweł Madejski Anuluj pisanie odpowiedzi

Twój adres email nie zostanie opublikowany. Pola, których wypełnienie jest wymagane, są oznaczone symbolem *