KORA GATUNKÓW OBCEGO POCHODZENIA – GATUNKI MNIEJ ZNANE

Zimą kora to  nie tylko jeden z elementów dekoracyjnych, ale również cecha pomagające w identyfikacji gatunków.  Oznaczając 3 najczęściej uprawione gatunki surmii okazuje się, że różnią się pomiędzy sobą korą. Oznaczanie tych gatunków w stanie bezlistnym powinno zatem nie obejmować ocenę pędu, który moim zdaniem jest trudny a studium owoców i właśnie kory.  Bardzo charakterystyczną korę posiada również kasztanowiec gładki (Aesculus glabra) z bardzo widocznymi przetchlinkami czy strączyn żółty (Cladratis kentukea) o gładkiej szarej korze, przez wielu autorów porównywany z korą buka. Poniższa rycina zwiera zestawienie 20 gatunków drzew, które można spotkać na terenach zieleni historycznej, ogrodach botanicznych i arboretach.

1. Surmia bignionowa (Catalpa bignonioides) – kora jasnobrązowa łuskowata.
2. Surmia żółtokwiatowa (Catalpa ovata)  – kora podłużnie spękana.
3. Surmia wielkokwiatowa (Catalpa speciosa) – kora podłużnie, głęboko, bruzdowana.
4. Ambrowiec amerykański (Liquidambar styraciflua) – kora brązowa, głęboko bruzdowana.
5. Grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum) – kora jasnoszara, wąsko, podłużnie, spękana, odstająca.
6. Wiązowiec zachodni (Celtis occidentalis) – kora szara, chropowata z korkowatymi wyrostkami , starsza +/-  łuskowata.
7. Kasztanowiec gładki (Aesculus glabra) – kora szara, korkowata, z wyraźnymi przetchlinkami.
8. Orzech czarny (Juglans nigra) – kora czarna, głęboko spękana.
9. Skrzydłorzech kaukaski (Pterocarya fraxinifolia) – kora ciemnoszara głęboko spękana/bruzdowana.
10. Leszczyna turecka (Corylus colurna) – kora jasnoszara, tafelkowato spękana.
11. Żółtnica pomarańczowa (Maclura pomifera) – kora żółta, podłużnie spękana, włóknista.
12. Sofora chińska (Styphnolobium japonicum) – kora ciemna prawie czarna głęboko bruzdowana.
13. Glediczia trójcierniowa (Gleditsia triacantos) – kora podłużnie spękana, ciemna.
14. Strączyn żółty (Cladrastis kentukea) – kora popieltoszara, gładka, cienka podobna jak u buka.
15. Kłęk amerykański  (Gymnocladus dioica) – kora, ciemna – czarna, spękana.
16. Ośnieża karolińska odm. drzewiasta (Halesia carolina var. monticola) – kora gruba, łuszczy się tafelkowato. Kora jasnobrązowa (rożne odcienie brązu) pomiędzy wyraźne żółte smugi, dość dekoracyjna.
17. Dąb biały (Quercus alba)– kora łuszczy się szerokimi płatami.
18. Klon cukrowy (Acer saccharum) – kora szara płytko spękana.
19. Tulipanowiec amerykański (Liriodendron tulipifera) – kora głęboko bruzdowana, z jaśniejszymi smugami pomiędzy bruzdami.
20. Chmielograb europejski (Ostyria carpinifolia) – ciemna, tafelkowato spękana.

Literatura :

• Bugała W. Drzewa i Krzewy. Wyd. PWRiL, Warszawa 2000,
• Seneta W. Drzewa i krzewy liściaste, A-B; tom I .Wyd. PWN, Warszawa 1991,
• Seneta W. Drzewa i krzewy liściaste, C; tom II. Wyd. PWN, Warszawa 1994,
• Seneta W. Drzewa i krzewy liściaste, D-H; tom III. Wyd. PWN,Warszawa, 1996.
• Seneta W., Dolatowki J. Dendrologia. Wyd. PWN, Warszawa 2011.