Zimą kora to nie tylko jeden z elementów dekoracyjnych, ale również cecha pomagające w identyfikacji gatunków. Oznaczając 3 najczęściej uprawione gatunki surmii okazuje się, że różnią się pomiędzy sobą korą. Oznaczanie tych gatunków w stanie bezlistnym powinno zatem nie obejmować ocenę pędu, który moim zdaniem jest trudny a studium owoców i właśnie kory. Bardzo charakterystyczną korę posiada również kasztanowiec gładki (Aesculus glabra) z bardzo widocznymi przetchlinkami czy strączyn żółty (Cladratis kentukea) o gładkiej szarej korze, przez wielu autorów porównywany z korą buka. Poniższa rycina zwiera zestawienie 20 gatunków drzew, które można spotkać na terenach zieleni historycznej, ogrodach botanicznych i arboretach.
- Surmia bignionowa (Catalpa bignonioides) – kora jasnobrązowa łuskowata.
- Surmia żółtokwiatowa (Catalpa ovata) – kora podłużnie spękana.
- Surmia wielkokwiatowa (Catalpa speciosa) – kora podłużnie, głęboko, bruzdowana.
- Ambrowiec amerykański (Liquidambar styraciflua) – kora brązowa, głęboko bruzdowana.
- Grujecznik japoński (Cercidiphyllum japonicum) – kora jasnoszara, wąsko, podłużnie, spękana, odstająca.
- Wiązowiec zachodni (Celtis occidentalis) – kora szara, chropowata z korkowatymi wyrostkami , starsza +/- łuskowata.
- Kasztanowiec gładki (Aesculus glabra) – kora szara, korkowata, z wyraźnymi przetchlinkami.
- Orzech czarny (Juglans nigra) – kora czarna, głęboko spękana.
- Skrzydłorzech kaukaski (Pterocarya fraxinifolia) – kora ciemnoszara głęboko spękana/bruzdowana.
- Leszczyna turecka (Corylus colurna) – kora jasnoszara, tafelkowato spękana.
- Żółtnica pomarańczowa (Maclura pomifera) – kora żółta, podłużnie spękana, włóknista.
- Sofora chińska (Styphnolobium japonicum) – kora ciemna prawie czarna głęboko bruzdowana.
- Glediczia trójcierniowa (Gleditsia triacantos) – kora podłużnie spękana, ciemna.
- Strączyn żółty (Cladrastis kentukea) – kora popieltoszara, gładka, cienka podobna jak u buka.
- Kłęk amerykański (Gymnocladus dioica) – kora, ciemna – czarna, spękana.
- Ośnieża karolińska odm. drzewiasta (Halesia carolina var. monticola) – kora gruba, łuszczy się tafelkowato. Kora jasnobrązowa (rożne odcienie brązu) pomiędzy wyraźne żółte smugi, dość dekoracyjna.
- Dąb biały (Quercus alba)– kora łuszczy się szerokimi płatami.
- Klon cukrowy (Acer saccharum) – kora szara płytko spękana.
- Tulipanowiec amerykański (Liriodendron tulipifera) – kora głęboko bruzdowana, z jaśniejszymi smugami pomiędzy bruzdami.
- Chmielograb europejski (Ostyria carpinifolia) – ciemna, tafelkowato spękana.
Literatura :
- Bugała W. Drzewa i Krzewy. Wyd. PWRiL, Warszawa 2000,
- Seneta W. Drzewa i krzewy liściaste, A-B; tom I .Wyd. PWN, Warszawa 1991,
- Seneta W. Drzewa i krzewy liściaste, C; tom II. Wyd. PWN, Warszawa 1994,
- Seneta W. Drzewa i krzewy liściaste, D-H; tom III. Wyd. PWN,Warszawa, 1996.
- Seneta W., Dolatowki J. Dendrologia. Wyd. PWN, Warszawa 2011.
Keep on working, great job!
Excellent post but I was wanting to know if you
could write a litte more on this topic? I’d be very grateful if
you could elaborate a little bit more. Bless you!