Dąb burgundzki jest najczęściej uprawianym u nas gatunkiem dębu zaraz po dębie czerwonym. Jego introdukcję datuje się już na rok 1813 r. (Danielewicz i in. 2014). Naturalnie występuje w Europie obejmując zasięg północną Hiszpanię, zachodnią i południową Francję, środkową Austrię, dawne tereny południowej Czechosłowacji, półwysep Bałkański oraz część Azji Mniejszej (Browicz 1953r.).
Cechą charakterystyczną gatunku są przed wszystkim trwałe frędzlowate przylistki utrzymujące się nawet przez zimę. Pęd jest filcowato omszony. Ważną cechą, na którą zwrócił uwagę jednie Browicz (1953) jest sercowata nasada liścia – wykazuje ona również nieznaczną asymetrię, nie podawaną wcześniej przez cytowanych autorów. Liście gatunku są wrębne, posiadają do 9 klap. Wszyscy Autorzy opisują iż są one zmienne, ale też stosunkowo płytkie w porównaniu z innymi gatunkami dębów. Spód liścia jest omszony natomiast wierzch wyraźnie błyszczący.
Morfologia pędu i liści:
Danielewicz i inni (2014) Opracowali mapę rozmieszczenia stanowisk dębu burgundzkiego stwierdzając 116 stanowisk tego gatunku w Polsce głównie w części zachodniej z czego ok 100 to stanowiska poza leśne.
Literatura:
- Białobok S.(red.), Hellwig Z.(red.), 1995. Drzewoznawstwo. Wyd. PWRiL; 194-204,
- Browicz K., 1953. Dęby uprawiane w Polsce. Rocznik Dendrologiczny 9; 71-122,
- Bugała W., 2000. Drzewa i Krzewy, Wyd. PWRiL: 432-438,
- Danielewicz W., Kiciński P., Antosz Ł., 2014. Turkey oak (Quercus cerris) in Polish forests. Acta Sci. Pol., Silv. Colendar. Rat. Ind. Lignar. 13(2), 5-22 http://www.forestry.actapol.net/pub/1_2_2014.pdf
- Seneta W., Dolatowski J., 2011. Dendrologia. Wyd. PWN; 142-153.