Po dębie czerwonym (Quercus rubra), dąb błotny (Quercus palustris) był dawniej jednym z najczęściej sadzonych u nas dębów, zwłaszcza w starych historycznych założeniach parkowo-ogrodowych Polski zachodniej. Niemniej jednak można go pomylić z gatunkiem o wiele rzadszym, a mianowicie dębem szkarłatnym (Quercus coccinea), będący osobliwością dendrologiczną. Na pierwszy rzut oka są bardzo podobne, jednak jest kila cech, które pomogą nam je od siebie rozróżnić, należą do nich:
- ilość klap,
- ustawienie klap,
- głębokość klap,
- intensywność domacji w kątach nerwów,
- kształt i omszenie pąków w stanie bezlistnym,
- owoce.
Dąb błotny posiada klapy ustawione pod kątem zbliżonym do 90°, natomiast u dębu szkarłatnego przyjmują one charakterystyczny kształt litery „C”. Dąb błotny posiada ponadto baaardzo wyraźne przewężenie pomiędzy pierwszą a drugą parą klap, licząc od nasady liścia.
Dość znaczące różnice pomiędzy dębami można znaleźć w stanie bezlistnym. W przypadku dębu błotnego, jedynie brzegi łusek są orzęsione, widoczne bardziej wyraźnie pod powiększeniem (lupa). Pąki dębu szkarłatnego są bardziej owalne, na szczycie wyraźnie owłosione. Inną cechą różniącą te dwa gatunki są orzechy, zwane żołędziami. Orzech dębu błotnego kształtem przypomina żołądź dębu czerwonego, z tą różnicą iż posiada charakterystyczne podłużne ciemniejsze prążkowanie. U dębu szkarłatnego, 2/3 orzecha schowane jest w szerokiej dość charakterystycznej, żółtej czapeczce. Natomiast sam orzech na wierzchołku posiada równie charakterystyczne koliste bruzdy.
Źródła:
- Kościelny S., Sękowski B., 1971. Drzewa i Krzewy klucze do oznaczania. Wyd. PWRiL: 246-247.
- Szymanowski T., 1976. Rozpoznawanie drzew i krzewów ozdobnych w stanie bezlistnym. Warszawa, Wyd. Pwr
- Sobolewski R., 2019. Szkolenie: Rozpoznawanie drzew w stanie bezlistnym na terenach historycznych, Chrząstawa Wielka-Wrocław, 16-17 lutego 2019 r.
